Graliśmy w „Raidou Remastered”: detektywistyczną i demoniczną przygodę

Wygląda na to, że chłopaki z Atlus nie wiedzą, jak zrobić cokolwiek źle, a niewiele franczyz w świecie gier wideo może pochwalić się tak długą i szanowaną historią jak „Shin Megami Tensei”, początek słynnej sagi „Persona”, ale także innych, bardziej zapomnianych, takich jak „Devil Summoner” i „Soul Hackers”. Pod koniec marca, ku zaskoczeniu wielu, Atlus ogłosił remaster klasyka z ery PS2 — z jedną z tych niekończących się nazw tak typowych dla japońskiego rynku —: „Shin Megami Tensei: Devil Summoner – Raidou Kuzunoha vs. The Soulless Army”, który został wydany po raz pierwszy w 2006 roku. Minęło prawie 20 lat, ale Atlusowi w końcu udało się uregulować swój zaległy dług, wydając jeden z najbardziej unikalnych i charyzmatycznych spin-offów w tej serii.

Oczywiście, remaster nie jest prostym nostalgicznym liftingiem. Atlus przeprowadził gruntowny remont, który przekształca kultowy klasyk w nowoczesną, zwinną i zaskakująco ambitną ofertę. To, co mogło być technicznym remasterem, staje się pod wieloma względami grywalnym remakiem ze znacznymi zmianami, które poprawiają zarówno tempo, jak i wrażenia z rozgrywki, pomimo kilku wad.

Krótko mówiąc, mamy odnowiony system walki, grafikę wysokiej rozdzielczości, pełne udźwiękowienie głównego wątku oraz zmodernizowane funkcje, które wzbogacają ogólne wrażenia z rozgrywki w tę ciekawą (i bardzo diabelską) opowieść detektywistyczną.

Spin-offy Megaten zawsze charakteryzowały się szeroką różnorodnością środowisk i stylów rozgrywki, a w tym sensie Raidou jest prawdziwą niespodzianką, ponieważ stajemy w obliczu detektywistycznej gry RPG akcji, rzadkiego połączenia w tej serii. Akcja rozgrywa się w erze Taisho i momentami przypomina anime shonen, z fabułą, w której demony polujące na ludzi szaleją, a wybrana grupa łowców musi położyć im kres.

Poznajcie naszego bohatera, Raidou Kuzunoha XIV, który dołącza do agencji detektywistycznej, aby eksplorować ulice Tokio i rozwiązać kilka zagadek. Nie będziemy zdradzać zbyt wiele z fabuły, ale ma ona wszystkie cechy dobrego RPG i znak jakości Atlus, więc nie sądzimy, aby kogokolwiek zawiodła.

Prawdziwym sednem gry jest zarządzanie demonami i bogactwo osobowości, jakie każdy z nich posiada. Ci, którzy znają Pokémony, odkryją, że demony tutaj są niesamowicie wulgarne, nieustannie cię drażnią lub kwestionują twoją uprzejmość.

A w tej konkretnej odsłonie stale używasz swoich sługusów jako części swoich śledztw, co jest nie lada gratką. Niezależnie od tego, czy czytasz w myślach, docierasz na wyżyny, czy infiltrujesz miejsca, do których Raidou nie mógł, są oni przedłużeniem protagonisty, zarówno w walce, jak i poza nią, a ich zmiana (i łączenie ze sobą) to prawdziwa przyjemność.

A skoro mowa o walce, to już od pierwszego starcia widać, że nie będzie to łatwa gra. Poziom trudności jest wysoki i musieliśmy powtórzyć kilka walk z bossami, aż opanowaliśmy mechanikę, co jest bardzo zgodne z klasyczną filozofią „Shin Megami Tensei”. Jednak ta nowa wersja zawiera szeroki zakres trybów trudności — w tym taki, w którym nie można umrzeć — co pozwala każdemu graczowi skupić się na historii, jeśli woli bardziej zrelaksowane doświadczenie, chociaż widać, że nie została do tego zaprojektowana.

Gra oferuje system walki w czasie rzeczywistym oparty na łączonym użyciu miecza i pistoletu, ale z głębią nietypową dla tego typu RPG. Raidou może wykonywać lekkie i ciężkie kombinacje za pomocą swojej katany, blokować ataki wroga i unikać szybkimi ruchami. Posiada również specjalne zdolności, które pochłaniają magię, ale pozwalają mu uwolnić potężne techniki żywiołów, takie jak płomienie lub wstrząsy elektryczne. Do tego dochodzi użycie rewolweru, idealnego do utrzymywania dystansu i osłabiania przeciwników z daleka.

Walka działa, ale brakowało nam więcej mechaniki poza tym, co pokazano w pierwszych kilku godzinach gry. Ponadto kamera i namierzanie wroga płatały nam figle, ponieważ bez względu na to, jak bardzo zmienił się wygląd zewnętrzny, rdzeń jest nadal grą na PS2 i widać to tutaj. Jeśli dodamy do tego poziom trudności (który odpowiada „normalnemu” i można łatwo zginąć dwoma uderzeniami), te szczegóły mogą frustrować więcej niż jednego. I uważaj, „Raidou Remastered” to w zasadzie pełnoprawny remake; i ogólnie dobra gra. Odczuwam bardzo pozytywne wibracje. Jednak jest to nadal gra z 2006 roku, która walczy z własną naturą, aby sprostać obecnym standardom gier.

Na przykład interfejs, a także nawigacja po mieście i menu, są nieco niezręczne i pomimo graficznego liftingu (graliśmy w nią na Switchu 2, gdzie działała w solidnym 1080p i 60 fps), nadal są to łatki do gry, która dla niektórych jest już nieco przestarzała. Nie byliśmy też zachwyceni faktem, że kamera pozostaje nieruchoma podczas eksploracji miasta i ciągle zmienia płaszczyzny (jak wiele innych gier z tamtych czasów), co w tym sensie wydaje się nieco archaiczne.

Jeśli lubisz wyzwania i chcesz doświadczyć jednego z najbardziej wyjątkowych spin-offów w uniwersum Megaten, zalecamy, abyś obserwował ten tytuł. Musisz zaakceptować jego wady, aby cieszyć się wszystkimi jego zaletami. Gra jest zabawna, wymagająca, a historia wciągająca. Jeśli zignorujesz aspekty techniczne, które, mimo że zostały ulepszone, nadal są niewystarczające, „Raidou Remastered” zapewni mnóstwo zabawy w ciągu 30 godzin (lub ponad 50, jeśli wykonasz wszystkie dodatkowe treści).